Château Cos d'Estournel

Sinds zo’n vijfentwintig jaar wordt er in de Bordeaux, bij de grote wijnen van de Médoc, vaak gesproken over de ‘Super Seconds’.

Daarmee wordt een select groepje bedoeld van châteaux die in 1855 zijn geklasseerd als tweede Grand Cru Classé, maar die in feite duidelijk boven de rest uitsteken, ook boven veel andere châteaux die als tweede Cru werden geklasseerd.

Cos d’Estournel wordt al jaren tot deze bijzondere club gerekend, samen met andere grote namen zoals bijvoorbeeld Léoville-las-Cases, Pichon-Lalande en Ducru-Beaucaillou. Het zegt iets over de bijzondere status van deze grootse wijn uit Saint-Estèphe, samen met het nabije Montrose dé topper van de appellation Saint-Estèphe.

Louis Gaspard d'Estournel

De grote man achter de grote reputatie van Cos d’Estournel, en degene die er voor zorgde dat het als tweede cru werd geklasseerd, was Louis Gaspard d'Estournel. Hij erfde het château in 1791, na de dood van zijn vader, Guy d'Estournel de Maniban.

Louis Gaspard d'Estournel had grote ambities met het château. We moeten ons realiseren dat het in die tijd nog niet erg bekend was. De wijngaarden in dit noordelijke deel van de Médoc –en dus ook die in Saint-Estèphe- werden pas laat ontwikkeld, omdat ze ver van Bordeaux af lagen, en de reisafstand vroeger een grote rol speelde.

In zijn pogingen Cos d’Estournel op te stoten in de vaart der volkeren, kwam hij ook regelmatig in de problemen. In 1811 moest hij het château zelfs verpanden omdat zijn crediteuren het lieten afweten. Gelukkig kon hij het in 1821 weer terugkopen, met de hulp van een groep zakenlieden uit Bordeaux. In de daarop volgende decennia breidde hij de wijngaarden uit, onder andere door de aankoop van het château van de buren, Cos Labory. De beste stukken daarvan werden bij Cos d’Estournel gevoegd, en zijn altijd onderdeel van het château gebleven, ook toen Cos Labory later weer werd verkocht.

De kwaliteit van de wijn steeg, en de bekendheid van het château nam toe. Louis voelde zich gesterkt en besloot het château grondig te renoveren, en wel volgens zijn eigen smaak. Hij liet een chais bouwen van geel zandsteen met torens die veel weg hadden van pagodes. De bijzondere voordeur was afkomstig uit het paleis van Zanzibar.

De bijzondere bouwstijl van Cos d’Estournel leverde hem de bijnaam ‘Maharadja van Saint-Estèphe’ op. Het succes was groot. Flessen Cos d'Estournel stonden op tafel bij Koningin Victoria, Tsaar Nicolaas I en Keizer Napoleon de Derde, die zelfs duizenden flessen bestelde om ze op te slaan in zijn paleis in de Tuilerieën. Ook van andere beroemde persoonlijkheden, zoals Jules Verne en Karl Marx is bekend dat ze Cos d’Estournel dronken.

Toch kwam Louis Gaspard d’Estournel weer in de financiële problemen, en in 1852 moest hij het alsnog verkopen, geplaagd door een slechte gezondheid. Een jaar later overleed hij, twee jaar voordat zijn geliefde Cos d’Estournel officieel Deuxième Grand Cru Classé zou worden, bij de classificatie van 1855. Daarna ging het château over in verschillende handen. De moderne geschiedenis begint met de overname in 1917 door Fernand Ginestet.

Diens dochter Arlette erfde het van haar vader, en zij trouwde met iemand uit de familie Prats. Haar zoon Bruno Prats was sinds de jaren zeventig van de vorige eeuw verantwoordelijk voor de geweldige opmars in kwaliteit van het château en het bereiken van de status van ‘Super Second’. Hij verlaagde de opbrengsten en maakte een strikte selectie van de druiven, waarvan een groot deel wordt gebruikt voor de tweede wijn, Les Pagodes de Cos.

Helaas echter gebeurde ook hier wat met veel andere familiechâteaux in de streek gebeurt. Cos moest worden verkocht om de hoge successierechten te ontlopen, vanwege de sterk gestegen waarde van het château. Bruno Prats verhuisde zelfs om financiële redenen naar Zwitserland. Maar de familie bleef bij het domein betrokken, want zijn zoon Jean-Guillaume Prats is nog altijd belast met de leiding over het prachtige château. Hij deed dat werk vanaf de verkoop in 1998 eerst voor de Groupe Taillan, van Jacques Merlaut, en twee jaar later voor de rijke zakenman Michel Reybier, die het domein overnam in 2000.

De kwaliteit van de wijnen heeft er niet onder geleden, integendeel zelfs. De nieuwe eigenaren is er alles aan gelegen zeer goede wijnen te maken, en ze sparen dan ook kosten nog moeite voor het maken van waarlijk grootse Cos d’Estournel. De wijngaard ligt op de klassieke ondergrond van grind en klei, oude afzettingen van de rivierbodem. Hij omvat in totaal 70 hectare, verdeeld over dertig percelen. De belangrijkste druif is de cabernet sauvignon, met 60%. Dat betekent dat er ook veel merlot staat aangeplant, liefst 40%, omdat er geen cabernet franc of petit verdot in de wijngaard staat.. De gemiddelde leeftijd van de stokken is 35 jaar, en alleen de wijn van stokken van 20 jaar of ouder gaat in de Cos d’Estournel.

De rest wordt gebruikt voor Les Pagodes de Cos, om de kwaliteit van de eerste wijn hoog te houden. De investeringen zijn hier enorm, en dat moet ongetwijfeld resulteren in een wijn van het allerhoogste niveau, die overigens ook een prijs moet opbrengen van het allerhoogste niveau, om deze investeringen terug te kunnen verdienen.